Heidegger schreef het al in zijn beroemde essay Die Frage nach der Technik: de invloed die techniek over mensen uitoefent is minstens zo groot als de invloed die mensen – via technische instrumenten – uitoefen- en over de wereld. Wij zijn aan het digitale, technologische landschap van tegenwoordig overgeleverd op eenzelfde manier als we in alle eeuwen aan de grillen en mogelijkheden van de natuur overgeleverd zijn geweest. Voor wie tegenwoordig wordt geboren is het internet een even natuurlijke habitat als hutjes en boerderijen, bossen en akkers dat voor mensen in vroeger tijden waren. De natuur die een 21ste-eeuwse stedeling tegenkomt is grotendeels aangeplant, gepland dus, ontsproten aan zowel zaad en zon en water als aan menselijk ontwerp. Heeft het dan nog wel zin een onderscheid te maken tussen natuur en techniek, of – zoals bepaalde intellectuelen, die smartphones, computers en chipkaarten wantrouwen, halstarrig blijven doen – tussen niet-technologische (authentieke) en technologische (zielloze) vormen van cultuur?
In het oosten van Duitsland vind je tegenwoordig veel kunstenaars die industriële, door mensen gemaakte omgevingen benaderen met ogen zoals die van Caspar David Friedrich, de romantische landschapskunste- naar. Hoewel ze interieurs, fabrieken en steden schilderen, geen bergketens, zeeën en wouden, bevat hun blik eenzelfde ontzag voor de sublieme schoonheid van het (kunstmatige) landschap. Zoals een zeegezicht van Friedrich geen moreel oordeel velt over de golven en de wind, zo vormen de kunstwerken van de Neue Leipziger Schule geen politiek of ethisch commentaar. Ze nodigen er slechts toe uit je zintuigen te spitsen en je opgenomen te voelen in het grotere geheel waarbinnen je bestaat. Om te bezinnen ter plaatse van vermeende contrasten – tussen klassiek en modern, natuurlijk en digitaal, eenvoudig en high-tech – en te ondergaan hoe dat alles samen één wereld vormt, een spannend lijnenspel, een prikkelend kleurenpalet.
David Schnell – Een natuur van neonkleuren, pixels, planken
Matthias Weischer – Het interieur als kunstmatig landschap
Suzana Brborović – Architectuur die een eigen leven leidt
Tim Eitel – Alles is lijnen en vlakken, als een Mondriaanschilderij
Philipp Hennevogl – Het lijnenspel van kabels en stangen
Myrthe Meester 