Haar zwartgeverfde haren doen haar gezichtje witter lijken. De blauwe plukken erin maken duidelijk dat ze een ‘alternatief’ meisje is, een beetje opstandig. Ze zou een eerstejaarsstudente kunnen zijn, afkomstig uit een provinciestadje, die sinds het einde van de zomer een kamertje in een Utrechts studentenhuis bewoont. Of ze mooi is, of haar blik ernstig is en of ze meedeint met de muziek, dat zie ik niet, want ik durf niet opzichtig haar kant uit te kijken. Ze zit te spelen op de openbare piano in de stationshal; zelf weet ik heel goed hoe ongemakkelijk het is om je tijdens het spelen bekeken te voelen. Mensen mogen in je omgeving komen staan en naar de klanken die je voortbrengt luisteren, dat wel. Maar laat ze staren naar de grond, of om zich heen, of uit het raam; laat ze hun blik waar dan ook op vestigen, maar niet op jou, op je gezicht, op het dansen van je handen. Laat ze de pianoklanken als een sausje over hun eigen ervaringen heen gieten, zodat je vanbinnen met elkaar verbonden bent, gedompeld in de gemeenschappelijke sfeer van de muziek.
Het zwartharige meisje met de blauwe plukken speelt melodieën van Yann Tiersen en Philip Glass, eenvoudige, zich eindeloos herhalende patronen, bijna abstract. Niet zo moeilijk om te spelen; wel knap om te spelen zoals zij het doet, met soepele vingers die over de toetsen razen. Een melancholisch kabbelend beekje brengt ze voort, waar passerende reizigers doorheen mogen waden. Velen werpen een snelle blik in haar richting, nieuwsgierig, vol sympathie. Soms hapert ze even; té graag wil ze foutloos spelen, en juist dan lukt het niet.
Hier is een medemenselijke ziel aan het woord, dringt tot me door. Ook voorbijgangers in de stationshal zijn niet langer vreemden, maar deelgenoten aan de gevoelens die het meisje verklankt, aan vreugde, verlangen en verdriet.
Myrthe Meester 