Ik ben geneigd het op te nemen voor al die mensen met oordopjes en Smartphones in de trein. In feite ben ik zelf een van hen. We zouden asociaal zijn, in onszelf gekeerd, bang voor contact, onverschillig zelfs. Misschien is dat ook zo. Toch is het niet zonder reden dat veel mensen ervoor kiezen hun eigen verschillig- heid een beetje in te dammen. In een volle spitstrein, waar iedereen opeengepakt staat, treed je ongevraagd het ‘aura’ van tientallen medemensen binnen, en heb je het geluk een plekje aan het raam te bemachtigen, dan flitsen de landschappen voorbij, schijnt soms de zon je fel in je gezicht, zie je bomen en sloten en huizen, industrieterreinen en stations. Terwijl de werkdag zelf nog moet beginnen, worden je geest en je lijf al met honderden sferen en impressies volgeschreven, die je ergens in je onderbewuste met je meedraagt, samen met al datgene wat zich daar in de loop van de dag, bijvoorbeeld op de werkvloer, mee vermengt.
Ja, ik snap die dragers van oordopjes wel, die door middel van zelfgekozen muziek hun eigen invloedssfeer creëren, een veilige cocon met een bepaalde stemming, die ze zich niet zomaar door hun omgeving af laten nemen, door de gefrustreerde of vermoeide blikken om hen heen, de benauwdheid van het opeengepakt staan. Ik ben vóór het recht om je in de publieke ruimte een beetje af te schermen, via een zonnebril of koptelefoon, een starende, niet bijzonder vriendelijke blik, waarmee je tegemoet komende passanten niet aankijkt, maar naarbinnen kijkt, langs de anderen heen, misschien zelfs van hen weg.
Natuurlijk, valt er een oude mevrouw, wordt er een toerist beroofd, word je getroffen door een persoon met betraande ogen of een ongelukkige blik, dan siert het je als jij degene bent die een helpende hand toesteekt of een aardige opmerking maakt. Want het zijn zulke incidenten die bewijzen dat we, ondanks onze beveiligende apparatuur en ons laagje onverschilligheid, geen robots zijn, maar mensen.
Myrthe Meester 
Niemand mag ons vertellen dat overprikkeling ontprikkelen asociaal is, omdat ze onze beleving niet hebben. Daaruit spreek meteen al egoïsme. Ongevraagd invloed kunnen afdwingen is doorgaans het motief. Niemand is baas over ons en negeer maar gewoon of indien nodig bijt maar van je af indien negeren tot laster leidt. Ook ik heb heel lang schaamte gehad voor zonnebril en gehoorbeschermers, maar nu niet meer. Ik ben autistisch en he het recht me aan het leed van overprikkeling te onttrekken. Ik zeg vaak: “Rust is een basisrecht”.
LikeLike
Hoi Ron, helemaal mee eens, al denk ik zelf dat onbegrip het hoofdmotief is achter afkeurende reacties. We zijn toch snel geneigd om onze zintuiglijke waarneming als ‘neutraal’ en ‘objectief’ te zien, alsof de wereld althans op een basaal niveau – qua fysieke hoor- en zichtbaarheid – voor iedereen hetzelfde is. Dat doe ik zelf ook, en daarom ben ik nog altijd verbaasd als andere mensen géén last hebben van dingen die ik zelf onverdraaglijk vind. ‘Hoe doen ze dat?’ Die verbijstering over de ongevoeligheid van anderen heb ik altijd gehad, en ik denk niet dat ik die ooit kwijt zal raken. Andersom kan ik dus ook wel begrijpen dat anderen stomverbaasd reageren als ze merken hoe extreem gevoelig ik ben, en hoe uitgeput ik kan raken in situaties die zij ontspannen of gezellig noemen. Het is altijd de kunst om zonder schaamte uit te leggen hoe het bij jou werkt, en niet te gaan denken: ‘Ja, eigenlijk ben ik ook wel een beetje raar.’
LikeLike