Dit is een ode aan de dansjurk, de soepel vallende zomerjurk, de wervelende stof van kleine meisjes die eindeloos rondjes draaien met gespreide armen en wapperend haar. Een jurk waar blote voeten onder passen, die wijd genoeg is om niet te verklappen of er een onderbroek of beha onder gedragen wordt of helemaal niets. Een jurk voor op warme namiddagen aan het strand, de onderste rand door het zeewater bevochtigd, een zoele bries die de katoenen materie op doet bollen en de benen en buik van de draagster verkoelend betast, streelt, verleidt. Een jurk als een krans van bloemblaadjes, het dansende meisje in het midden de stamper, of een engel die weg wil vliegen en haar vleugels spreidt.
Een jurk voor op feest- en verjaardagen, zij te midden van haar knuffels en andere geschenken, de benen in kleermakerszit of omwijd, oneindig comfortabel, de vrolijke stof als een dekentje over haar heen. Een jurk die aan elfen en feeën doet denken, aan jonkvrouwen, prinsessen, priesteressen en vinnen en staarten, ze zou ermee weg willen zwemmen of een vroeger tijdperk binnen schrijden, de middeleeuwen, de oertijd, toen mensen nog aan magie deden en in contact stonden met de natuur.
Een manier om nudist te zijn en toch gekleed te gaan, het lichaam blootgesteld aan de wind maar bedekt tegen glurende ogen. Kleding die je niet áán hebt, maar om je héén. Die je niet draagt, maar waar je intiem, teder, meisjesachtig door wordt aangeraakt. Zoals de schouders van vrouwen met lange haren subtiel door een waasje blond, rood, bruin of zwart gekieteld en geliefkoosd worden.
Myrthe Meester 